Te lui om de post open te maken
Ik keek de vrouw die tegenover me zat nog eens goed aan. heb ik dat nu goed gehoord? Ik zie dat ze wat opschrijft en ik lees stiekem mee. Ja. Het staat er écht. Reden voor aanvraag van de schuldsanering: Te lui om de post open te maken.
Meteen klopt mijn hart in mijn keel. Ik voel tranen prikken en weet niet of ik nu boos ben of vet verdrietig. Wát een *?!@ Stik maar met die ‘hulp’ verlening.
Mijn jeugd was turbulent, weet je. Als dochter van een verslaafde moeder was mijn thuissituatie ‘onveilig’. In mijn puberteit belande ik dan ook in de jeugdzorg en internaten.
Daar kreeg ik al gauw te horen dat ik onhandelbaar was. Zou je niet? Elke 8 uur weer een ander gezicht dat je komt vertellen wat je allemaal anders moet doen. En waarom? Omdat mijn moeder niet voor me kan zorgen? Stik maar met die ‘hulp’ verlening.
Toen ik als 18 jarige, als klap op de vuurpijl op straat werd geknikkerd omdat ik niet meer onder de jeugdzorg viel was de koek wel op. Ik raakte verslaafd en raakte in een worsteling met mezelf. Post open maken? Nee, daar was ik echt niet mee bezig.
Na 2 jaar vechten kwam ik uiteindelijk in aanraking met Team ED. In eerste instantie was ik verbaasd dat ik blijkbaar niet de enige was die soortgelijke dingen had meegemaakt. Voor het eerst voelde ik me begrepen. Gezien. Al die tijd had ik gewoon alleen maar iemand nodig die wist wat ik door maakte. Een beetje begrip, snap je? Ik voelde me weer mens en niet een of andere verschoppeling.
Nu weet ik dat overal een oplossing voor is en je mag zijn wie je bent.
Ik heb misschien nog een lange weg te gaan, maar 1 ding weet ik zeker. De volgende keer dat ik moet uitleggen waarom ik mijn post niet open maakte neem ik mijn ED mee. ?
Geschreven door Mandy & Lisa
