Vanmorgen werd ik wakker en besefte mij wat vier maanden met een mens kan doen. Ik werd wakker en ik was trots en tevreden, vooral trots omdat ik gegroeid ben.
Terug naar plus minus zes maand terug. Ik had regelmatig terugvallen in oud gedrag. Geen ernstig gedrag maar voor mij als persoon wel schadelijk. Ik begon een patroon te herkennen en heb dit besproken met mijn therapeut. We keken naar een paar voorvallen, iemand waar ik van hield overleed, mijn moeder die mij in de steek liet. Ik voelde me echt ontzettend kut.
Dat woordje kut, dat was echt alles voor mij, ik kon dat woord gebruiken voor iets wat slecht voelde, maar hoe het daadwerkelijk voelde wist ik niet. Dat was voor een ander altijd maar gissen. Had ik griep? Was ik verdrietig of bang? Had ik gewoon een chagrijnige dag? Ik kon het niet duidelijk maken en de ander kon het onmogelijk raden. En ondanks ik, als ik goede zin heb, flink kan ouwehoeren ben ik zeker geen prater.
Ik heb met therapie in een aantal sessies geleerd dat ik boosheid wél herkende, ik kon mijn handen voelen trillen, ik hoorde mezelf harder praten, mijn hart gaat sneller slaan en ik voel adrenaline opkomen. Soms bijna stoom uit mijn oren haha. Daarin merkte ik lichamelijke sensaties wat mij wees dat ik kwaad was. Maar hoe zat dat nou met verdriet? Met bang zijn? Dit was en is voor mij best moeilijk te ontdekken. En omdat ik dat gevoel niet herken en niet weet hoe ik daarmee om moet gaan, ben ik dingen gaan doen waardoor ik helemaal niet hoefde te voelen.
Toen ik eenmaal op de hoogte was van het feit dat, ook ik, soms verdrietig mag zijn. Toen kwam dat moment dat ik het herkende en ook bewust was dat ik even door het gevoel heen moest. Ik moest gewoon even voelen, even het gevoel laten. Ik stond in de keuken en dacht help wat voelt dit raar. Ik kreeg een knoop in mijn maag. Ik voelde me even heel klein en verloren. Maar ik voelde tenminste iets. En ook een verdrietig gevoel kon ik lichamelijk herkennen. Na een paar minuten kreeg ik controle over dit gevoel. Ik kon én iets voelen én ik kon het handelen. Wauw.
Toen kwam dat moment. Acht november. Vanaf die dag ben ik niet meer terug gevallen in oude patronen. Ook al weet ik soms nog steeds niet helemaal precies wat ik voel, ik vertrouw mezelf erop dat ik dat gevoel wel aankan en het straks weer beter gaan. Ik kan mensen om mij heen ook steeds beter laten weten wat ik voel.
Ik heb afgelopen week tijdens een paardencoach-sessie tegen de coach durven zeggen dat ik heel erg bang was. Oke eerlijk toegegeven, dat ging niet zo makkelijk als het nu klinkt, ik heb eerst een half uur dodende blikken af zitten geven naar iedereen die mijn blik maar kruiste maar hey, ik boek vooruitgang?
Voor meer blog ga naar Facebook
